باران های بی حاصل ۱۲۶ نیماژ

معرفی اجمالی محصول

باران های بی حاصل ۱۲۶ نیماژ

عبدالجبار کاکایی از شاعران نئوکلاسیک سرایی است که شعرش در دهه ۶۰ شکل گرفت و در آن برهه از غزل سرایان برجسته بود.

کاکایی هم مانند دیگر شاعرانی که در دهه ۶۰ قلم فرسایی می‌کردند، بخش مهمی از دغدغه‌هایش شعر مقاومت بوده ولی تفاوت او در این مورد با برخی از هم نسلانش در این است که این دغدغه علی رغم همه آشفتگی‌ها در حوزه موضوع و بی‌اهمیتی خیل عظیمی از صاحبان قلم نسبت به مسائلی همچون دفاع مقدس، کماکان در نهاد شعری او پابرجاست و در آثار او حضوری محسوس دارد.

وی پس از چندی گرایش و تمایل بسیاری به سرایش ترانه از خود نشان داد و این باعث تولید ترانه‌های زیادی از او شد که بسیاری از آنها با صداهای مطرحی در سطح جامعه شنیده شد و همچنان نیز می‌شود.

کاکایی در بازه زمانی فعالیت خود تا کنون سرایش را در قوالب مختلف تجربه کرده است؛ از غزل که به نوعی اولین بستر سرودن او بوده تا ترانه که گویی احساس نیاز او به سخن گفتن در فضا و زبان دیگری بوده تا سپیدسرایی که گاهی اوقات به سراغش رفته است.

از لحاظ زبانی، کاکایی در غزل بیشتر پیرو نئوکلاسیک هاست و در ترانه می‌شود گفت زبان نسبتاً منحصری دارد خصوصاً از نظر بسامد و دایره واژگانی. در سپیدهای او نوعی تفنن و تنفس دیده می‌شود که مبین است که شاعر به این ساختار به عنوان یک ساختار جدی نگاه نمی‌کند و بیشتر آن را صرف دلسروده های شاعرانه روزمره کرده است.

رگه ی پر رنگی که رد آن را تقریباً در اکثر سروده‌های کاکایی -حتی در ترانه‌ها و غزل‌های عاشقانه او- می‌توان دید، ارزشی بودن و آرمانی بودن ساختار تفکر شاعر است؛در شعر او عشق، اجتماع و مقاومت پیوندی عمیق با مذهب دارند.