جعبه سیاه نیماژ

معرفی اجمالی محصول

«ما زبان اصیل خود را از دست داده‌ایم و این همه حرف و نوشته و کتاب که هست و بیش از هر زمان دیگری هم هست، هیاهوی زبان اشیاء و به تعبیر رایج وسیله‌ی تفهیم و تفهم امور مربوط به گذراندن معاش است.»

رضا داوری اردکانی

زندگی انسان‌ها با نیازهایشان عجین شده است؛ چه آنکه تلاش در جهت برآوردن نیازها همواره یکی از دغدغه‌های اصلی و ابدی بشر به‌شمار می‌آید؛ متفکرانی چون: شامو، مک کللند، آلدفر و… به نظریه‌پردازی و تقسیم‌بندی نیازهای انسانی پرداخته‌اند. لیکن یکی از مهم‌ترین تقسیم‌بندی‌ها را آبراهام مزلو در سال ۱۹۴۳ میلادی ارائه کرده است که به هرم نیازهای مزلو معروف است.

او نیازها را در پنج طبقه: نیازهای فیزیولوژیک (جسمانی)، نیاز به امنیت، نیاز اجتماعی، نیاز به عزت و احترام و در آخر نیاز به خودشکوفایی(خودیابی) دسته‌بندی کرده و برای هر کدام توضیحاتی آورده است. در طبقه و سطوح اولیه نیازها از نیازهای جسمانی نام برده می‌شود که بدون شک انسان‌ها حداقل برای زنده ماندن باید این نیاز را برآورده سازند (مولانا: آدمی اول حریص نان بود /ز آن که قوت و نان ستون جان بود).

پس از برآورده شدن این نیاز است که انسان‌ها به جستجوی امنیت می‌پردازند، سپس در پی عشق و تعلق رفته و احترام و عزت‌نفس را جستجو می‌کنند تا سرانجام به خودیابی و خودشکوفایی برسند. باید یادآور شد که نیاز یک امر ذاتی به حساب می‌آید در حالیکه برآورده شدن آنها اکتسابی بوده و عدم ارضاء نیازهای سطح بالا (خودشکوفایی و حتی عزت نفس و…) برای اکثریت افراد بحرانی در پیش نخواهد داشت اما به یقین عدم ارضای نیازهای سطح پایین (فیزیولوژیک: جسمانی) هر انسانی را وارد بحران‌های عدیده‌ای خواهد کرد و چه بسا می‌توان گفت امروزه تفاوت انسان‌ها بیشتر در نوع برآوردن نیازهای جسمانی محدود شده است.

اما سوال اینجاست که آفرینش هنری و در اینجا سرایش شعر در جهت برآورده شدن کدام نیازها تلاش می‌کند؛ به یقین سرودن شعر برای اکثریت شاعران، شغل و حرفه به حساب نمی‌آید بنابراین نمی‌توان آن را در زمره نیازهای جسمانی قلمداد کرد و باید فلسفه آفرینش هنری را در نیازهای متعالی جستجو کرد اما نگارنده معتقد است که در بیشتر موقعیت‌ها شاعران سرایش شعر را در نیازهای نخستین هرم مازلو فرافکنی می‌کنند و چه بسا شعر جای برخی نیازهای جسمانی را می‌گیرد و پس از توفیق شعری‌ است که شاعر در بحبوحه بحران میانسالی سراغی از نیازهای سرکوب شده جسمانی گرفته و اینجاست که پس از مدتی هنرمند یا از کار هنری دست کشیده یا در اثر محدودیت و … به تثبیت و البته تجرید سطحی(تجرید: به عمل ذهنی گویند که یک صفت از صفات چیزی یا یک جز از اجزای معنایی را در نظر آورده سبب می‌شود سایر صفات و اجزا مورد غفلت واقع شوند) می‌رسد.