هرابرزاییتی نیماژ

معرفی اجمالی محصول

کاظم واعظ‌زاده-وقتی شعری آغاز می‌شود، در واقع همه‌چیز در محیط آن قرار می‌گیرد. این قدرت اعجاز شعر است که می‌تواند در ارکان وجودی و حتی وجوبی هستی دست ببرد.
شعر ساحت آفرینشی دیگر است. درنگی‌ست بر قله‌ی شهود که گاه با تخریب، گاه با تعدیل و گاه با تاکید توام می‌آید. استقلالی محض در راستای کنش و واکنش نسبت به آنچه برگزیده می‌شود برای راه یافتن به دنیای شعر.
علیرضا آدینه شاعری‌ست که نشان داده است جسارت لازم برای آفرینش، شهود و حضور در چنین فضایی را دارد. آنچه در مجموعه‌ی هرابرزاییتی می‌خوانیم محصول جسارت و تعمیق در فضاهای خاص ذهنی و استخراج آن‌ها در قالب شعر است. در این مجموعه با تصاویر و فضاهایی مواجه می‌شویم که به‌نوعی موجب تحریک شاخک‌ها و سنسورهای حسی و زیبایی‌شناسی مخاطب می‌شود. در واقع مخاطب با گستره‌ای از مفاهیم روبه‌رو می‌شود که برای دریافت، پذیرش، پردازش و گذر از آن‌ها نیازمند ابزار تفکر و تامل است.هوشمندی شاعر در اجرای بسیاری از قطعات با استفاده از کلیدواژه‌ها و کلمه‌های تعیین‌کننده در ساختار شعر قابل‌ستایش است و این نشان از تجربه‌ی این شاعر است در اجرای آنچه که شعر می‌دانیم.
یک چشمم به صورتت/ چشم دیگرم/ به دامن کوتاهی که پوشیده‌ای/ دارم/ کم‌کم تورا از دست می‌دهم/ مثل از دست دادن یک فیلم/ در برزخی که می‌سازد/ زیرنویس فارسی‌اش.
دقیق شویم در کلمه‌ی (برزخ) برزخ کلیدواژه‌ای برای عمق بخشیدن به شعر و جدا کردن شعر از سطح آن است. در واقع این کلمه به تنهایی لایه‌ای از شعر است که شعر را به اوج و البته به عمق می‌رساند. اهمیت این کلیدواژه‌ها زمانی نمود بیشتری پیدا می‌کند که بخواهیم مجموعه‌هایی از دوستان دیگر را با این سنگ محک بزنیم تا ببینیم چقدر جای این اتفاق و چقدر جای این تجربه خالی می‌نماید. علیرضا آدینه بارها و بارها در این اثر استفاده‌ی دقیق و هوشمندی از کلیدواژه‌ها داشته است.
دوستش داشته‌ای/ و در سانحه‌ای مرگ‌بار از دستش داده‌ای/ حالا می‌بینی کنار دیگری نشسته/ زنده/ و دارد لبخند می‌زند/ خوشحال نیستی؟ در این شعر نیز کلمه‌ی (زنده) کلیدواژه و عنصر حیاتی شعر محسوب می‌شود و نیز تحسین‌برانگیز است؛ سطر پایانی این شعر که عواطف و احساسات مخاطب را به‌نوعی تحریک کرده و متاثر می‌کند. (خوشحال نیستی؟؟)
از ویژه‌گی‌های این مجموعه این است که شاعر چالش‌های ذهنی و درگیری‌های فکری خود را به اشتراک گذارده است. داده‌هایی که از ذهن خلاق شاعر سرچشمه می‌گیرد و در ساحت شعر مخاطب را به دریافت دعوت می‌کند. در واقع علیرضا آدینه با ساختار ذهنی محاسبه‌گر و آگاه به محیط (اعم از ابژه و سوبژه) و با روانشناسی نسبتاً دقیقی که از طیف مخاطبان خود دارد، دست به آفرینش و زایش می‌زند.
فضاهایی که در این مجموعه با آن‌ها مواجه هستیم دقیقاً برپایه‌ی آگاهی شاعر نسبت به آنچه قرار است رخ داده شود بنا شده‌اند. می‌توانیم بگوییم چهارچوب این ساختار در ذهن شاعر تثبیت شده است و همه‌چیز در هنگام ورود به این قالب در جای پیش‌بینی شده قرار می‌گیرد. در واقع خودآگاه شاعر و آگاهی وی نسبت به کاری که قرار است انجام بدهد این شائبه را به‌وجود می‌آورد که شعر از ساختاری مکانیکی و عقل‌محور در فرم اجرایی تبعیت می‌کند. و این یعنی ناخودآگاه خاموش شاعر. یعنی عدم اطمینان و اعتماد کامل به ضمیر ناخودآگاه.
تو/ او را دوست داری/ او دیگری را/ دیگری/ دیگری را/ دیگری دیگری را/ و دیگری را…
ساختار مکانیکی و حرکت آگاهانه‌ی شاعر به‌سمت هدف، به‌نوعی بیانگر این است که شاعر تماماً درصدد تحمیل خود بر شعر بر آمده است و به‌نوعی اجازه‌ی حرکت قایم به ذات و ناخودآگاه محور را از شعر دور کرده است.